Codziennie spotykali się w szkole. Mijała go na korytarzu.
Nawet miał kolegów. Żadnej koleżanki.
Był chory.
To było widać na pierwszy rzut oka.
Nie chodził normalnie.
Nie wiedziała, co to za choroba. Czy tym można się zarazić?
Nie wiedziała też, jak on się z tym czuł. Co myślał. Widziała, że jest smutny.
Bardzo smutny.
Ale miał kolegów, czasami nawet się z czegoś śmiali.
Chciała go parę razy zaczepić.
Powiedzieć, że w sumie to fajne, że chodzi do szkoły.
Pomimo choroby.
Ale nie zaczepiła go, chyba się wstydziła.
Tego, że się z niej będą śmiać. Że się chorym interesuje.
Jeszcze pomyślą, że może z nią też coś jest nie tak?
Raz, gdy go mijała, ich oczy się spotkały. Chciała się uśmiechnąć.
Ale odwróciła głowę.
Nie widziała, że on zasmucił się jeszcze bardziej, gdy to zauważył.
Nie wiedziała, że pomyślał, że żadna dziewczyna go nigdy nie polubi.
Że jest odrażający.
Dowiedziała się kilka dni później, że tamtego dnia ten chłopak nie wrócił już do domu. Po szkole poszedł w kierunku torów kolejowych i popełnił samobójstwo.