Tag: smutne bajki

o lalce

Miała piękne oczy.
Niebieskie, błyszczące.
Szklane.
Do tego okrągłą buzię i ładne, złote loki, przewiązane kokardką.
Była ubrana w czerwoną sukieneczkę, wykończoną falbanką.

Była też kochana.
Mała Gosia bardzo ją lubiła.
Bawiła się z nią ciągle! Przytulała.
Spały razem.
Było wspaniale.

Gosia jednak znudziła się nią dosyć szybko.
Najpierw odłożyła na półkę.
Potem zastawiła innymi zabawkami.
Zbierał się na niej kurz.
Została zapomniana.

Pewnej soboty, było wielkie sprzątanie.
Był nawet pomysł, by oddać ją innym dzieciom.
Szkoda, że tak się nie stało. Znowu by ją ktoś pokochał?
Może.
Ale wylądowała na śmietniku, przywalona brudnymi śmieciami.
Zamknęła szklane oczy, by tego nie widzieć.

o sarnie

W lesie było ciemno, ciepło-wilgotno. Pachniało.
Cicho nie było, tu coś trzasnęło, tam coś szeleściło.
Gdy biegła, słyszała dźwięk wydawany przez kopyta.
Za drzewami widać było przejaśnienie. Tam się skierowała.
Była rozpędzona, gdy wyskoczyła z lasu, prosto na drogę.

Samochód też był rozpędzony.
Sarna wbiegła w światło reflektorów i w ułamku sekundy została potrącona.
Uderzona, upadła.
Samochód się zatrzymał.
Sarna leżała na boku.
Z nozdrzy sączyła sie krew.
Była mocno poobijana, nie mogła stanąć na nogi.

Podeszli ludzie.
Próbowali pomóc, pogłaskali. Obmacali jej nogi, sprawdzili nozdrza.
Sarna patrzyła, widać było ból w oczach.
Ludzie zadzwonili gdzieś.
Czekali.
Przyjechał radiowóz.
Rozmawiali.
Kłócili się.
Krzyczeli na siebie.
Pewien człowiek w końcu podszedł do sarny.
Trzymał w dłoni coś ciemnego.
Huknęło.

Zastrzelił sarnę.
Okazało się, że nie ma w pobliżu weterynarza, który może zwierzę zabrać.
I tyle.

o króliku

Było wspaniale.
Był młody, puszysty, z różowym noskiem.
Dziecko go pokochało od razu!
 
Wcześniej przez chwilę mieszkał w takiej szklanej klatce.
Nie było tam przyjemnie. Miał kolegów i nie wszyscy byli mili.
Jedzonko też było kiepskie. W szybę pukali jacyś ludzie, widział ich ogromne głowy. Bał się czasami.
 
Aż pewnego dnia jedna z tych wielkich ludzkich twarzy przyglądała mu się dłużej niż inne. Po chwili poczuł, że jest wyjmowany z klatki i pakowany do jakiegoś pudełeczka. Znowu się bał, strasznie nim rzucało w tym pojemniczku. Chyba gdzieś go przenoszono. Trząsł się.
Czekał, co będzie dalej i… nagle poczuł na futerku promienie słońca.
I delikatny, ciepły dotyk jakiejś małej rączki!
Zobaczył małą, różową twarz człowieka, uśmiechającą się…
 
Od tego momentu wszystko było cudownie.
Był karmiony, głaskany, przytulany.
Był kochany.
Dowiedział się też, że są święta i małe, puszyste króliczki to wspaniały prezent z takiej okazji.
Cieszył się!
Było wspaniale!
 
Minął tydzień.
Święta się skończyły.
Dziecko się znudziło.
Rodzicom się nie chciało sprzątać po króliku, ani nim zajmować.
Sierść była wszędzie!
Wyrzucili go do kosza.
Przestraszonego królika zagryzł bezdomny pies, szukający jedzenia w śmietniku.

o bombce

Miała niecałe 15 lat. Od zawsze w tej rodzinie.
Od zawsze na sztucznej choince. Wisiała, świeciła.
Z czasem coraz mniej, ale nikomu to nie przeszkadzało.
Przynajmniej do tych świąt.

Wszystko się zmieniło.
Dzieci zawsze chciały ubierać choinkę jak najwcześniej.
Co prawda, z każdym rokiem trochę mniej chętnie, ale jednak.
To była zabawa. Dużo śmiechu.
Czekanie na Mikołaja. Prezenty.
Szczęście.

A teraz?
Nie ma dzieci, dorosły.
Nie ma zabawy. Nie ma uśmiechów.
Nikt nie czeka na Mikołaja.
Właściwie, po co ubierać choinkę?

W końcu, w dniu Wigilii, babcia wyjęła pudełko z bombkami.
Sztuczna choinka stała krzywo.
W domu było pusto, wszyscy jeszcze w pracy. Może dojadą na kolację.
Może.
Babcia wyjmowała bombki, jedna za drugą.
Nie miała już tak sprawnej ręki, jak kiedyś. Jedna jej się wyślizgnęła.
Spadła, rozbiła się.

Łza kręci się w oku.
Zbita bombka została wyrzucona do śmieci.
Takie święta.

o chłopcu

Codziennie spotykali się w szkole. Mijała go na korytarzu.
Nawet miał kolegów. Żadnej koleżanki.
Był chory.
To było widać na pierwszy rzut oka.
Nie chodził normalnie.
Nie wiedziała, co to za choroba. Czy tym można się zarazić?

Nie wiedziała też, jak on się z tym czuł. Co myślał. Widziała, że jest smutny.
Bardzo smutny.
Ale miał kolegów, czasami nawet się z czegoś śmiali.

Chciała go parę razy zaczepić.
Powiedzieć, że w sumie to fajne, że chodzi do szkoły.
Pomimo choroby.
Ale nie zaczepiła go, chyba się wstydziła.
Tego, że się z niej będą śmiać. Że się chorym interesuje.
Jeszcze pomyślą, że może z nią też coś jest nie tak?

Raz, gdy go mijała, ich oczy się spotkały. Chciała się uśmiechnąć.
Ale odwróciła głowę.
Nie widziała, że on zasmucił się jeszcze bardziej, gdy to zauważył.
Nie wiedziała, że pomyślał, że żadna dziewczyna go nigdy nie polubi.
Że jest odrażający.

Dowiedziała się kilka dni później, że tamtego dnia ten chłopak nie wrócił już do domu. Po szkole poszedł w kierunku torów kolejowych i popełnił samobójstwo.

o kurczaczku

Przez trzy tygodnie był bezpieczny.
Rozwijał się, zanurzony w odżywczej substancji, w przyjaznym środowisku.
Przed światem zewnętrznym chroniła go skutecznie delikatna skorupka.
Żadne zagrożenie nie dotarło do środka. Nic nie zakłóciło wzrostu.

Po trzech tygodniach przebił małym dzióbkiem skorupkę.
Świat okazał się trudniejszy, niż się spodziewał.
Było zimniej. Było głośniej. Bał się.

Dobrze, że nie poznał ciepła matki, nie zaznał jej opieki.
Nie miał okazji wyrosnąć na dorodnego koguta.
Na fermie nie są potrzebne.

Do maszyny wrzuciła go dłoń w żółtej rękawiczce.
Ta zmiażdżyła go bezboleśnie.

o kwiatach

Kwiaty nie mogły się doczekać. Tyle o tym słyszały. Marzyły. Oto przyjdzie On i zabierze je w pięknym bukiecie do Niej. Będą zachwyty. Będzie wspaniale.

Ten dzień nadszedł. Każdy kwiat prezentował się idealnie. Gdy były niesione, marzyły o pięknej chwili wręczenia z masą och-i-ach. Chciały być elementem tej chwili.

Nikt im nie powiedział, że miłość może nie być odwzajemniona. 14 lutego trafiły, połamane, do kosza.

 

 

o baloniku

Czerwony balon znalazł się w koszu. Nie bardzo pamiętał, jak. Jeszcze chwilę wcześniej czuł się pełen powietrza i wiary w to, że świat jest piękny. Czuł wstążkę, dzięki której mógł cieszyć się w pełni okrągłym kształtem i nie bał się, że to straci. Słyszał śmiechy dzieci, zderzał się z innymi balonami, wszystko dookoła było kolorowe. To szczęście trwało kilka godzin. Teraz czuł się dziwnie, w szarym, ciasnym i śmierdzącym koszu. Gdzieś daleko nadal było słychać zabawę.

Nagle zobaczył w dali, wysoko, niebieski balon. Widocznie uciekł i podążał teraz ku nieznanemu, ku chmurom.  Czerwony balon zaczął marzyć. A gdyby tak udało mu się wydostać z tego uwięzienia? Mógłby poszybować tam, skąd balony nie wracają. Nikt o tym nie mówił, żaden nie wrócił. Musi być tam pięknie, w niebie.

Gdy tak marzył, wciśnięty w kosz na śmieci, nagle ktoś przechodząc obok go przekłuł.